“Wobbler Alan lives up to his name!”
ofwel
“Wiebelaar Alan doet zijn naam eer aan!”
Deel 2 uit (Old Bike Mart, nummer 386, augustus 2017)
Vertaling van het artikel in Bulletin 168, door Michael van Asten
Ted Bemand rond het verhaal af over de recente invasie in Nederland van de Wirral Wobblers op hun brommers en autocycles*.
Op onze lange rit in Nederland op zondag 7 mei werd het 120 cm smalle asfalt pad op de dijk ook gebruikt door voetgangers, sommigen met hun hond, joggers, fietsers en een enkele andere bromfietser. Nou ja, Doug deed alsof zijn zwarte Douglas een 50 cc machine was.
Natuurlijk gebeurde het onvermijdelijke: tegemoetkomende fietsers die naast elkaar reden, drukten een van de Nederlandse rijders van het asfalt af. Hij verdween richting het water. Gelukkig liep hij geen letsel op – Slechts een nat pak en een gedeukt imago!
Na 110 km begon de Honda C90 van Alan Griffith buitengewoon abnormaal te wiebelen, en eenmaal op onze bestemming aangekomen, telden we acht gebroken spaken in het achterwiel. Dit is heel ernstig. We zijn meer dan 160 km van Europoort verwijderd, en er is geen pech-hulpverzekering afgesloten!
De volgende dag bestelde actieman Ben nieuwe spaken, en leende Nico zijn tweetakt Zündapp uit aan Alan voor een tamelijk rustige rit van nipt 88 km naar Haarlem inclusief de oversteek met een pont, lekker eten, en rondkijken in de omgeving. Alan vond wel dat de Zündapp veel meer toeren moest maken dan zijn C90.
Dinsdag 9 mei was er geen bromfietsrit, maar huurden we de klassieke Chevrolet schoolbus van het hotel voor een rit van 25 km naar Amsterdam en weer terug.
Zo gauw we aankwamen onderhandelde ik met de operator een rondvaartboot voor een nette groepskorting. Vervolgens wist Pat Keeling er nog een paar euro van de prijs af te persen – is hij een mogelijke Brexit onderhanderhandelaar?
Later vonden we de beroemde vlooienmarkt, en een winkel met eetbare insecten. Howard ging naar het Rijksmuseum om te zien of het de moeite waard is om daar nog wat te scoren, en de rest van ons ging naar de Walletjes om een risicobeoordeling te doen. Ik probeerde nog om bij een van de tentoongestelde modellen een gift los te peuteren voor ons liefdadigheidsdoel. Maar dat wees ze af, en antwoordde heel lief; “Geen foto’s alsjeblieft”.
Er kwam een sms bericht dat de spaken aangekomen waren – prima Ben! – en ergens tussen Madam Suzie’s massagesalon en een “heren service-station” vonden we een gereedschapswinkel. Alan kocht daar een klein Chinees hakmes en een pakket met Britse Eclipse scheermesjes.
Om 8 uur ’s avonds kwam de schoolbus aan, en tegen een uur of 9 ging de “zwarte bende”, Austin Reed, en ik eerst in gevecht met vastzittende en verroeste moeren voordat het achterwiel eruit gehaald kon worden. Oorzaak hiervan is gebrek aan onderhoud, naar men zegt. Daarna gingen Dave en Pete in de hotelkamer verder met de klus.
Dave Keeling zaagde heel voorzichtig alle oude spaken uit, en Pete sorteerde de nieuwe spaken volgens de juiste lengte et cetera, en ik heb de prestatie gefilmd.
Op woensdag 10 mei zaten Dave en Alan ’s morgens al om 6 uur op het asfalt van de parkeerplaats om de spaken correct te spannen met een zelfgemaakte kartonnen mal en een bahco bij gebrek aan een spakensleutel. De Keelings zijn onmisbaar bij welk Wobblers evenement dan ook!
Toen deze twee gingen ontbijten, namen Austin en ik het over. Met een kleine platte vijl probeerden we de ruwe einden van de spaken vlak te vijlen. Maar deze vijl had het verkeerde profiel. Toponderhandelaar Howard kwam ons redden, hij had van de man van de onderhoudsdienst in het hotel een halfronde vijl weten te lenen. Wat je noemt teamwork, wij zouden in de regering moeten zitten!
De band hebben we er weer omgelegd met mijn laarzen, maat 42. Bandenlepels zijn niet gebruikt. Om 8 uur was Alan weer startklaar.
Ben kwam opdagen met een paar andere OMS rijders voor de dijkrit van vandaag, en de lunch in Hoorn. We reden over een mooie brede dijkweg, en Piet Hansen’s Moto Guzzi vloog me voorbij, gevolgd door zijn vrouw Anne op een Honda Sky. Maar net toen ze voor mij kwam, moest ze hard in de remmen, want er was iets van Piet’s motorfiets afgevallen. Er was een zadeltas vanaf gevallen. Deze miste Anne maar net, en de tas kwam in het water terecht. Onze spiegels kusten elkaar, terwijl ik een flinke zwieper moest maken om de Honda te mijden. En ieder zag hoe treurnis wekkend Piet door het water waadde om zijn tas weer terug te vinden.
Vervolgens ging het naar het Stoommachine Museum en tenslotte naar Medemblik. Het was weer een fantastische rit. 123 km lang, en geen echte voorvallen behalve natte schoenen.
Op donderdag 11 mei fungeerden Ben en de OMS rijders weer opnieuw als gids. Nederland heeft veel hoofdwegen, maar omdat het hier zo druk is, is de beste optie om de kleinere ventwegen en zijwegen te nemen. Sommige hiervan zijn alleen toegestaan voor fietsers en bromfietsen. Rijden over deze zijwegen laat je het platteland en het buitengebied op een geweldige manier ervaren.
Voordat we vertrokken gaf Piet Hansen geïmproviseerde cursus over het “drop off / follow up” systeem, en sindsdien zijn we niemand meer kwijt geraakt tijdens de rest van de tour.
Op de laatste dag, vrijdag 12 mei, kwam Nico vanuit Geldermalsen naar ons om ons de weg te wijzen naar het beroemde Louwman Automuseum in Den Haag, waar Dave’s vriend Dick (van de Moto Guzzi club) klaar stond om ons naar Europoort te begeleiden. Helaas voor de eerste keer was er juist nu een heel zware regenbui.
Na 32 km kreeg Alan een lekke achterband. Dat kwam niet omdat het achterwiel opnieuw gespaakt was, maar door een vervelend stuk metaal. Met de opgedane ervaring om drie keer een C90 achterwiel uit en in te bouwen, lukte het deze keer om de klus binnen een half uur te klaren.
De regen was er inmiddels mee opgehouden, maar onze uitdagingen kwam nog geen einde. De koppeling van Nico’s 175 cc DKW kwam vast te zitten, en de koppelingskabel kreeg opeens veel speling. We stelden de kabel twee keer af, maar zonder enig succes. Ook met een bandenlepel tegen de koppelingshevel op het motorblok drukken lukte niet. De koppeling zat muurvast. Later ontdekten we dat er een koppelingsplaat teveel in zat! Op dat moment besloot Nico om hulp in te roepen van een in de buurt wonend OMS-lid. Dave probeerde zonder succes met Dick in contact te treden (hij had zijn telefoon thuis laten liggen). Maar na een half uur lukte het om weer contact te krijgen. De nieuwe OMS-begeleider kwam eraan. Er werd een nieuwe route uitgezet zonder het museum te bezoeken. Aldus kwamen we weer op schema.
Den Haag en omgeving zijn voor bezoekers een ingewikkeld stukje Nederland om te doorkruisen. Er moeten een paar grote rivieren worden overgestoken met kleine veerponten. Zonder kennis van de situatie ter plaatse zouden wij heel veel druk onszelf hebben moeten leggen om de ferry naar Hull op tijd te halen. Maar dank zij de hulp van Dick hebben we de ferry met een uur reserve ruim op tijd gehaald. Gedurende de 8 daagse “invasie” is in totaal 850 km afgelegd. Zonder de bijdrage van Nico en een aantal leden van OMS zou deze trip onmogelijk geweest zijn.
Het was een gouden greep van Doug McGarvie om contact te leggen met OMS en vriendelijke banden te onderhouden met deze groep. Heel goed van hem, en heel veel dank aan de vele OMS-rijders.
Noot: Autocycles: Hiermee worden veelal lichte motorfietsen bedoeld met dezelfde uitstraling en rijeigenschappen als een één of twee versnellingsbromfiets en met een cilinderinhoud tot 100 cc.
Wirral Wobblers vallen Nederland binnen – Deel 1 (Old Bike Mart – Juli 2017)
Vertaling van het artikel in Bulletin 167, aangeleverd door Ben Teuben
Niet alleen het landschap was vlak toen een groep brommer- en autocycle rijders uit het Wirral schiereiland een sponsortocht in Holland ondernamen t.b.v. Médecins Sans Frontières. Ted Bemand verteld; In de afgelopen paar jaar zijn de Wirral Wobblers, die enigszins overactieve groep van hoofdzakelijk gepensioneerde bromfietsrijders uit Merseyside (ligt ter hoogte van Liverpool), het eiland Man en Noord Ierland “binnengevallen” in pogingen om geld in te zamelen voor Médecins Sans Frontières (Artsen Zonder Grenzen) en met behulp van de donatie-site justgiving.com/teams/wirralwobblers kunt u, indien u van ons verhaal geniet, uw bijdrage leveren.
Leden van de planningsvergadering voor deze evenementen richten zich enigszins op de klassieke komische TV-serie “Dad’s Army” (“Daar komen de Schutters”) en een fragment van de laatste planningsbijeenkomst geeft de situatie weer;
Captain Mainwearing (Ted Bemand): “Goed mannen, de oefeninval van Noord Ierland ging zo goed, dat Monty ons peloton opdracht heeft gegeven het speerpunt te worden voor de invasie / bevrijding van Holland. Wij jagen de invallers terug over de Rijn. Doug (sorry) Sergeant Wilson heeft contact gelegd met de Nederlandse “Oud maar Sterk” groep (OMS) en hun topagenten, codenamen Nico (Middelkoop) en Ben (Teuben) en andere actieve leden zullen ons begeleiden.
Korporaal Jones (Pete Nolan): “Mogen wij onze bajonetten gebruiken?”. Mainwearing: “Nee, wij zullen als toerist vermomd zijn in onze veiligheidshesjes met opschrift “Nederlands”, zodat de Hollanders ons zullen herkennen”.
Soldaat Godfrey (John Holding): “Mag ik mijn vrouw Jackie op de buddyseat meenemen?”.
Mainwearing: “Goed idee, Godfrey. Een paar meerijdende dames zal de Mof voor de gek houden en doen denken, dat wij alleen toeristen zijn – en nee, Pike, de Union Jack (Engelse vlag) zul je niet nodig hebben. Het zou ons verraden. Goed mannen, 17.00 uur bij de ferry terminal – vergeet jullie hesjes niet!”.
En dus, om 17.00 uur op 3 mei verzamelden alle 13 Wobblers zich bij de ferry terminal van Hull. John en Jackie Holding waren vanuit Lincolnshire, net over de rivier, komen rijden en Doug McGarvie uit Liverpool op zijn Black Douglas, wiens 125 cc Honda blok probleemloos liep – hetgeen beter was dan wat men van zijn berijder kon zeggen, welke zijn veiligheidshesje vergeten was (onjuiste kleding? Hoogverraad in Mainwearing’s boek).
De rest van de brommers kwamen op de aanhanger aan, Ron Leyland bracht Ted’s Puch MS50, zijn eigen Honda C90 en die van Pete, plus Howard Bentham’s 125 cc BSA Bantam (bijgenaamd “Old Smoky” = Oude Roker).
De volgende morgen in Europoort bij Rotterdam, ontving de OMS groep ons met koffie en tamelijk zoete wafels, waar wij de eerste drie uur een roze gloed van op ons gezicht kregen en helemaal toen onze gidsen Frans Brand en zijn vrouw Ingrid waren, die op haar roze-gekleurde Kreidler reed!
(Opmerking Ben T.: De wafels moeten dus die stroopwafels van Ria M’koop geweest zijn).
Ik overhandigde de zes oranje “gids” hesjes aan onze gastheren, met dank aan de Carole Nash Verzekeringsmij, welke ieder jaar de hesjes beschikbaar stelt en Nico was zo vriendelijk Doug een OMS-hesje te lenen met een ritssluiting – heel slim!
Uiteindelijk bereikten wij het werelderfgoed Kinderdijk, waar tientallen windmolens op een vlak open gebied water in afvoerkanalen pompen. De lunch overslaand nam ik een boottocht van een uur om dit prachtige gebied te zien en een aantal gedenkwaardige foto’s te nemen. Daarna zijn wij een privécollectie van meer dan 300 exotische bromfietsen gaan bekijken, welke ik liever met hun berijders in actie had gezien.
Afgescheurde voetsteun: Ons eerste voorval onderweg kwam toen John Holding plotseling een zeer ongebruikelijke wobbel maakte. Zijn rechter voetsteun was afgescheurd en hij moest de rest van de dag met een erbijhangende voet rijden. Op die eerste dag hebben wij 88 mijl (140 km) in, op z’n zachtst gezegd, verkwikkend weer afgelegd. Vrijdag 5 mei was een nationale feestdag ter herdenking van de bevrijding van het land door de Engelse en Canadese strijdkrachten en op weg naar ons basishotel in De Rijp bij Amsterdam, deden wij Purmerend aan, waar op een plein (Ben T.: de Koemarkt) een militaire voorstelling werd gegeven van oude Britse voertuigen en aangepast geklede soldaten met enigszins vreemd Engels accent. Misschien had Pike toch nog z’n vlag mee moeten nemen! Wij kregen elk ook een herdenkingstegel – een mooi gebaar – en gingen later naar een aardige werkplaats, waar John z’n voetsteun opnieuw laste. Doug’s ketting was versleten, dus werd er een nieuwe besteld en op die dag werd er iets meer dan 59 ½ mijl (95 km) gereden.
(Opmerkingen Ben T.: De door het blad Bromfiets gesponsorde tegels werden eerder die dag in Abcoude uitgereikt – nog bedankt daarvoor en het “laswerk” was meer een rommeltje met hardsoldeer, wat door Roy van Dila Brommers & Scooters weer steviger dan ooit aan elkaar werd gezet – ook nog bedankt daarvoor).
Op zaterdag 6 mei waren wij om 8 uur op pad om brandstof te tanken. Een fietsster zag een berijder met een hesje voorbij komen en dacht, dat het veilig was om de weg op te gaan – maar Pete Nolan was de volgende en voordat hij haar zou raken moest hij zijn Honda C90 platgooien om een botsing te vermijden. Wat een heer!
De dame was onbeschadigd, maar de Honda had wat verbogen plastic en een scheve voetsteun en Pete liet de volgende dag een glorieuze veelkleurige dij zien!
De Mobylette van Pat Keeling had z’n dag niet en weigerde pertinent na het tanken te starten. Na een hoop gemodder stelde ik voor een beetje benzine in het bougiegat te druppelen en de brommer deed het meteen – voor twee of drie seconden. Het leek alsof er pure olie in de carburateur gelopen was en deze had geblokkeerd. Echtgenoot Dave moest onder de brommer kruipen om de Chinese carburateur af te tappen en daarna liep hij 100 meter en stopte ermee. Pat had vergeten de benzinekraan open te draaien. Wij lachten ons rot.
Alan Griffiths zette het plezier van de dag voort toen zijn Honda C90 zijn ketting van de kettingwielen afgooide.
Wij namen een half uur pauze met onze rit terwijl Dave en Ron hem er weer op kregen en Martin Archer mompelde “gebrek aan onderhoud”, terwijl hij zelf twee keer een pareltje op zijn Excelsior Autobyk moest wegwerken! Onze veelbewogen dag eindigde toen Pete Nolan’s Honda een lekke achterband kreeg, maar met nog maar 10 mijl te gaan, gaf hij hem een spuit bandenreparatiespray en ik verving de band voor het diner in het hotel. Deze keer hadden wij 68 mijl (109 km) afgelegd.
(Opmerking Ben T.: Voorrijders Frans Schneiders en zijn zoons – Nog bedankt hiervoor – hebben weer wat te stellen gehad met onze Engelse vrienden, maar vergeet niet dat pech onderweg in Engeland een vast onderdeel van toertochten is, ritueel vastgelegd, iedereen demonstreert z’n gereedschap en ze hebben het er nog jaren over!)
Zondag 7 mei was de dag van de grote rit, waarbij meer dan 25 OMS-rijders’ brommers, sommige van ver weg, ons aantal te niet deed. Wij zouden elkaar om 10.00 uur bij de de lokale bromfietszaak treffen, maar om 8 uur op het parkeerterrein van het hotel kwamen wij tot de ontdekking, dat Pete’s C90 achterband, compleet met nieuwe achterband, lek was! Wij vonden een minuscuul lekje in de las van de binnenband, maar gelukkig omstreeks 9 uur, met Alan’s reserve binnenband, was de Honda weer in actie. Bij de bromfietszaak was Doug’s ketting gearriveerd. Hij had hem spoedig gemonteerd en de mensen van de winkel waren zo vriendelijk koffie, wafels en donuts voor alle rijders te verstrekken.
Wat een geweldig indrukwekkende dag werd het, waarbij Monnickendam en Edam slechts twee van de vele stadjes waren welke de Wobblers bezochten. Wij zagen er erg “zakelijk” uit in onze gele veiligheidshesjes terwijl wij meestal op de 4 voet (1,22 m) brede toppen van de dijk reden.
Wordt voortgezet
RITVERSLAG 12 MEI 2017, RIT VAN BREUKELEN NAAR DE OVERSTEEK
Ritverslag 11 mei 2017, rit van De Rijp naar Breukelen
Vandaag gaat de rit terug naar Breukelen, door Ben Teuben begeleid van De Rijp tot het begin van het Amsterdam-Rijnkanaal. En vandaar begeleid door Peter Snellens via Abcoude en verder naar Breukelen.
Ritverslag 10 mei 2017, rondrit De Rijp – Medemblik
Vandaag staat een rit door West-Friesland op de rol, uitgezet door Ben Teuben. Ook voor OMS leden is deze rit aantrekkelijk, in deze regio hebben we niet vaak een clubrit.
Wanneer ik dan ook aankom in De Rijp tref ik daar Hans Bos, Jan en Carla van der Poel, Ronald van de Polder en Jan Hoogeboom. Samen met Ben en mijn persoontje een waardige afvaardiging namens OMS.
Overeenkomstig de Engelse volksaard wordt er stipt om 10 uur gestart. Met een vlot vaartje gaat Ben ons voor, door De Rijp (de inwoners kijken inmiddels al niet meer op van dit illustere gezelschap) en over de Westdijk van de Beemster. Langs Schermerhorn en een eerste stop bij de molens aan de Molendijk (toepasselijke naam nietwaar?). Hier een foto momentje. Er zullen trouwens deze en volgende dagen nog vele molens volgen.
De Engelsen rijden zeer gedisciplineerd en vanzelfsprekend wordt het follow-up (i.e. drop-off) systeem toegepast.
Volgende stop is het bromfietsmuseum in Berkhout, altijd goed voor een halfuurtje rondkijken en een praatje. Toegang is gratis maar uiteraard laten we als club een donatie achter in de collectebus.
Vanuit Berkhout komen we op de Westerdijk langs het IJsselmeer en is het nog een kort stukje tot Hoorn. Op het plein voor het Westfries museum stoppen we. We pauzeren hier wat langer zodat de Wirral Wobblers de gelegenheid hebben om de stad een beetje te bekijken. Voor anderen nodigen de aanwezige horecazaken uit voor koffie met appeltaart en om weer een beetje warm te worden.
Hierna gaat het via de Westerdijk naar Enkhuizen. Een prachtige route met de gehuchtjes Schellinkhout, Kraaienburg, Oosterleek, De Weed en Tersluis. Met Oud Maar Sterk kom je nog eens ergens!
Zo rond 12.30 uur zijn we in Enkhuizen voor een lunch in het stationsrestaurant of wellicht fish en chips bij de snackbars aan de haven. In de haven liggen veel zeilschepen van de IJsselmeer en Waddenzee vloot.
Na de lunch rijden we verder langs het IJsselmeer en vlak voor Medemblik bezoeken we het Stoommuseum ( www.stoommachinemuseum.nl ) Deze is gevestigd in het Stoomgemaal Vier Noorder Koggen (anno 1869).
Hier is een buitenexpositie met o.a. stoomwalsen, machines en zelfs een hopperschip. Binnen vind je een scala aan machines uit dit stoomverleden en uiteraard de originele stoommachine van het gemaal. Op speciale dagen wordt er gestookt en gemalen. Op volle werking heeft het gemaal de kracht om het volume van een groot zwembad in enkele seconden uit te slaan.
Aan de rand van Medemblik treffen we dan nog kasteel Radboud (origineel gebouwd in 1288), altijd goed voor wat foto’s. Dan door het centrum van Medemblik waar de aanwezige toeristen hun ogen uitkijken naar onze colonne. Gezien de tijd rijden we hiervandaan een korte route terug via Opperdoes, Midwoud, Nibbixwoud en Wognum. Het drop-off systeem bewijst hierbij zijn nut en er wordt straf doorgereden. Tegen zessen zijn we terug bij hotel De Rijper Eilanden met 122 kilometers op de teller.
Geen regen, geen pech, wel koud maar daar waren we op gekleed.
Peter Snellens
Ritverslag 7 mei 2017, rondrit De Rijp – Volendam
Gele hesjes (met Engelse inhoud) en achteraan een oranje hesje (met Rhenoyse inhoud). De Wobblers op de dijk in Durgerdam. Dezelfde soort foto werd later ook in Enkhuizen in de zon genomen, waarop ik tegen de Wobblers zei “Only Mad Dogs And Englishman Go Out In The Mid-day Sun” (alleen boze honden en engelsen gaan de – brandende – middagzon in). Dit veroorzaakte bij de Engelsen de nodige hilariteit.
Deze kreet kende ik van een LP van Joe Cocker – de man die nooit een keelsnoepje nam – en (stok-)ouderen onder ons kennen het van een vooroorlogs liedje van Noel Coward (staat op YouTube).
En het klopt.
Let in Mallorca en Albufeira maar eens op de nationaliteit van de roodverbrande toeristen. Engels !
Tot ziens,
Ben Teuben
Ritverslag 6 mei 2017, rondrit De Rijp – Petten
Na de vermoeiing door de kou de vorige dag, zag het er voor deze zaterdag beter uit. We (mijn Puch en ik) gaan het doen. Om elf uur vertrekken bij het hotel in De Rijp. Boven Amsterdam voelde het toch weer frisjes aan.
Er had zich een mooi groepje liefhebbers verzameld om samen met de Wirral Wobblers een deel van Noord-Holland te verkennen.
Frans Schneiders met twee zoons zouden ons begeleiden en deden dat voortreffelijk.
Fiets/voetgangerstunnel onder de N244 (filmpje).
Door De Rijp en Graft naar Grootschermer waarna we op de Molendijk terecht kwamen, we zagen er heel wat, wie kan navertellen hoeveel het er waren, die verdient een molentje. Langs Schermerhorn naar Oterleek en zo kwamen we in Heerhugowaard, een plaats die alleen maar uit uitbreidingswijken bestaat, lijkt het wel. Bij de overweg moesten we eventjes wachten voor de trein die op het station stond op te warmen, dat was mooi de gelegenheid om weer een filmpje te maken van de groep.
De volgende plaats was Broek op Langedijk, waar we langs het museum Broeker Veiling kwamen, het lag in de bedoeling om hieraan een bezoek te brengen. Maar daaraan zit dan ook een boottocht vast en gezien de tijdsduur hiervan werd er van afgezien.
Op weg naar Oudkarspel, waar we koffiepauze hielden bij “De Knip”, inmiddels was het weer zo aangenaam dat de meesten buiten bleven om lekker naar de machines te kijken en te kletsen.
Weer op pad reden we door Kalverdijk naar Eenigenburg, waar een van de deelnemers een afgelopen ketting moest verhelpen. Waarschijnlijk veroorzaakt door het alsmaar aan de verkeerde kant van de weg rijden ;-).
We wachtte rustig af op de Selschardijk, met voor ons een hoge dijk, misschien ligt de zee daarachter? Vroeger moet dat wel zo geweest zijn want het is de Westfriese Zeedijk.
Na deze dijk reden we over de Sint Maartensweg door Sint Maartensbrug en staken het Noordhollandsch Kanaal over bij Sint Maartensvlotbrug om vervolgens langs Sint Maartenszee in Petten uit te komen voor de lunch bij “Vis- en Snackrestaurant Moritz”.
Na een prettige pauze verder en aan de Hondsbosscheweg bij De Putten (vogelgebied) de dijk opgeklommen om de zee te zien.
Liverpool, heel ver weg aan de overkant.
Na de nodige fotootjes door naar Camperduin, Groet, Catrijp en heel voorzichtig door een druk Schoorl en Bergen. Egmond aan den Hoef en Egmond-Binnen volgden om in Castricum eventjes te stoppen zodat Frans zijn dochter en kleinkinderen kon begroeten.
Met nog een stop om de tulpen te bewonderen, reden we naar Akersloot om met de Schouw het Noordhollandsch Kanaal over te steken. Dat kon niet in één keer omdat er ook auto’s mee moesten!
Bij West-Graftdijk linksaf de Groeneweg op en zo kwamen we door Graft weer in De Rijp.
97 kilometers genoten van het rijden met elkaar en de omgeving.
De Puch in de Kangoo en nog een drankje toe om daarna met een goed gevoel weer huiswaarts te gaan.
Frans en alle deelnemers, het was weer genieten.
Jan van der Poel
Ritverslag 5 mei 2017, van Breukelen naar De Rijp
Vrijdag 5 mei: Nico bracht de gele hesjes (met engelse inhoud, de Wirral Wobblers) van Breukelen naar ‘de Eendracht’ in Abcoude, waar ik ze mocht begeleiden voor de volgende 61 km naar De Rijp. Ook een aantal OMS’ers had zich aangesloten, met een presentje voor onze gasten. Top jongens! Een heel mooi eerste stukje was langs het riviertje ‘Het Gein’ naar Driemond.
(foto van internet geplukt, want ik was m’n drone thuis vergeten).
Vervolgens langs het Amsterdam/Rijnkanaal (de kortste verbinding tussen 2 punten is een rechte lijn), dan over de Amsterdamse- en Schellingwouderbrug en via Ilpendam naar Purmerend.
Dwars door Amsterdam was geen optie met al die (rode) verkeerslichten!
In Purmerend was er op de Koemarkt Bevrijdingsdag, met militaire- en foodtrucks. De eerste werden bekeken en de laatste leeggegeten. Na de lunch weer op de tweewielers voor een bezoek aan de werkplaats van Dila brommers en scooters. Er mankeert weleens wat aan een engels voertuig. Daarna het laatste stukje naar De Rijp.
In Hotel De Rijper Eilanden vielen de monden open van de enorme verzameling hier, van koffiemolen tot rijwiel met hulpmotor en dubbeldeks bus. Daar ook smakelijk gegeten en nagekaart, want het volk wat zelfs de door hen verloren oorlogen viert (wij hebben het altijd alleen maar over de Zilvervloot en Waterloo) kan geweldig grappig kort door de bocht komen.
5 mei was een goede opwarmer voor de rest van het verblijf van onze Engelse Vrienden, die alles anders en geweldig vinden.
Ben Teuben
Ritverslag 4 mei 2017, de Engelsen zijn gekomen
Ritverslag 4 mei 2017, de Engelsen zijn gekomen.
Het begint voor ons al op 18 maart.
Nico Middelkoop zegt dat er Engelsen komen en dat Oud Maar Sterk voor diverse rondritten gaat zorgen, daar zijn vrijwilligers voor nodig, maar Nico schuift het als gezegd ons in de schoenen (en wie de schoen past trekt hem aan! redactie).
We zijn wel grijs maar nog niet met pensioen dus offeren we er een vrije dag aan op, maar ja het is tenslotte toch je cluppie en daar moet je wat voor doen.
Dat hebben we geweten, het valt niet mee een rit uit te zetten door een gebied wat je niet kent, maar met zeer goede hulp van onze zoon Bart, die later ook met Nico verder gaat van Kinderdijk naar Breukelen, omdat hij het Nico niet aan wilde doen dit alleen op zich te nemen. Wij hebben Bart weer met de auto opgehaald, Bart bedankt.
6.50 uur: van huis weggereden met z’n drieën, onderweg even bij een klant langs om iets af te gooien (het werk gaat gewoon door).
8.00 uur: we stonden bij de pont van Engeland in Europoort.
8.30 uur: en daar is Nico met z’n Ria, ik oefen gelijk m’n Engels met haar (we begrijpen elkaar).
8.45 uur: daar zijn ze dan met hun voertuigen, onwijs gave modellen en veel Honda’s (echt leuk voor Jan Baars).
Eerst een bakje koffie uit de thermoskan en een stroopwafel die ze echt van Ria moesten proberen “this is typeclie dutch!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
9.30 uur: we gaan op weg en binnen 5 km (3.13 mijl) waren we de eerste al kwijt doordat hij was omgedraaid, hij was z’n mijlen teller verloren. (wat een uitkomst is dan een mobiele telefoon).
Als we weer bij elkaar zijn vervolgd de rit door vele parken en dijken, dit levert een zeer groene aanblik op, eerste benen stop op de dijk van het Brielse meer.
11.30 uur: tweede stop bij “De kleine duiker” een recreatie boederij in Barendrecht.
Koffie of thee met een koekje en velen moesten naar het toilet.
In het vervolg van de rit gaat de GPS kapot dus handen in het haar en daar was weer onze reddende engel Bart, die bracht ons over de juiste wegen naar Kinderdijk.
13.30 uur: zijn we in Kinderdijk gaan lunchen en enkele Engelsen zijn naar de molens gaan kijken.
Voor ons zat de rit erop, wij moesten nog terug naar Bleiswijk op de brommer en dan daar vandaan met de auto naar Europoort om de andere auto weer op te halen.
Omdat er vanuit de club niemand was bij gekomen om Nico te begeleiden, is Bart mee verder gegaan naar het Batavus museum en daarna door naar Breukelen waar wij hem weer met de auto oppikten om 19.00 uur, dan is het een hele lange dag en waren we met z’n drieën total loss.
We hebben gereden met het DROP-OFF SYSTEM dit is fijn rijden, maar of dat bij ons ook gaat werken ……………………………….!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Veel rij plezier (have fun) in de volgende dagen met de andere ritten (wij gaan weer aan het werk, ha ha).
Groeten vanuit Bleiswijk,
Bart, Ingrid en Frans
PS de zorgboerderij is Ingrid’s idee!!!!!!!!!!!!!! (vanwege the toilet)
PS Bart bedankt, hij zegt het heeft me veel uren gekost om zo’n rit te maken (wel leuk).
Doe mij maar een jaar gezinslid kado!!!!!!!!!!! (2017 en 2018 hij is zeevarend).
Europort naar Kinderdijk 84 km (52.50 mijl) 9 stoplichten (en dat voor de randstad).
Rit 4 mei totaal 127 km (79.3 mijl) naar Breukelen.
